می آید و انگار کسی دوروبرش نیست

از آنهمه سرباز یکی پشت سرش نیست

ذرات جهان یکسره در سلطه ی اویند

اما به خداوند جهان در نظرش نیست

از ظلمت این دشت پر از واهمه پیداست

خورشید پذیرفته که دیگر قمرش  نیست

لبخند به لب دارد و آماده ی جنگ است

انگار نه انگار که دیگر پسرش نیست

جز پیرهنی پاره به تن هیچ ندارد

مانند درختی شده که برگ و برش نیست

هی تیر پس از تیر پس از تیر پس از تیر...

اخر به چه رویی بنویسم (سپرش نیست؟)

گفتم به لبش جرعه ی آبی برسانم

بالای سرش رفتم و دیدم که سرش نیست

این سرو چه سرویست که اینگونه خمیده ست

این کوه چه کوهیست که حتی کمرش نیست

(آن شب چه شبی بود که دیدند کواکب)

جز نیزه ی سرگشته کسی همسفرش نیست

...

شاعر چه کند خواست بیاید به حرم... دید

بار سفرش هست ولی بال و پرش نیست

رضا اسم خانی

نظرات شما عزیزان:

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه: